Beste beeldbuiskinderen,
wat een zicht was me dat zondag laatstleden! De heer Secretaris en ikzelfve, de Voorzitter, hebben een meest heroïsche actie ondernomen inzake vliegen met een Cessna 182. We hebben het ons namelijk gewaagd om onze kostbare vliegtuigen aan de lucht toe te vertrouwen!
Het dient echter gezegd dat dit niet geheel zonder de het nodige euvel geschiedde. Daar wij namelijk volstrekt onbeslagen ten ijs kwamen, was een portie crash and learn dan ook ons deel. Maar, beste lezer, de heer Secretaris en ikzelf zijn uit het juiste hout gesneden en na het obligate gestuntel aan het begin van onze dag hebben we tot onze grote genoegdoening toch allebei een min of meer geslaagde vlucht op ons palmares kunnen schrijven.
De heer Secretaris verbaasde echter vriend en vijand door als eerste de strijd met de elementen aan te gaan. Vooreerst moet ik er nog aan toevoegen dat wij een niet geringe poos nodig hadden om onze vliegtuigen recht te laten rijden op de begane grond. Maar goed, eens dat achter de rug was stuurde onze Secretaris zijn toestel naar een voor ons ongekende hoogte, maakte twee zeer geslaagde bochten en boorde toen prompt zijn kist de grond in. Paniek was ons deel! De schade bleek echter beperkt te zijn tot een afgebroken staartroer (te lijmen) en een gebarsten romp. Ook dit laatste probleem was te verhelpen met acrylaat-silicone.
Na de reparatie van de Secretarisvogel, besloot ook ik een poging te wagen. Gewaarschuwd door wat er de Secretaris overkomen was en alle schade die zijn deel was, besloot ik het anders en kalmer aan te pakken. Té kalm blijkbaar want de Voorzitterscessna kwam maar niet van de grond. “Flying is just a state of mind” hoort men weleens en dit indachtig waagde ik een moedigere poging. Met succes! Mijn Cessna ging met een rotvaart de hoogte in! Ik slaagde er dan ook maar moeizaam in om terug de controle te krijgen over mijn vogel. Na enig proberen slaagde ook ik erin om een aantal bochten te maken, maar helaas… ik verloor één stelregel van het vliegen uit het oog: de hoogte is je vriend. Bijgevolg kwam ik dan ook te dicht bij Moeder Aarde, maakte een fout maneuver en kwakte onzacht tegen de grond. Balans: gebarsten vleugel en de nodige tranen. Oplappen dan maar en jawel, aan het einde van dag was ook vleugel hersteld! Helaas leende het reeds late uur zich niet meer tot vliegen en moesten we het voor bekeken houden.
We hadden een weergaloze dag en kijken dan ook al trappelend van ongeduld uit naar onze volgende fly-inn!
Untill then, greetings,
een nog steeds met adrenaline rondlopende Voorzitter.